สามร้อยแปดสิบหนึ่ง

พอประตูห้องปิดลงตามหลังเจมส์ ความเงียบก็เข้าปกคลุมทั่วห้องสวีต ดุจความสงัดหนักอึ้งหลังพายุพัดผ่าน เซซิเลียเงียบเสียงไปแล้ว เธอนอนขดตัวกอดเจ้ากระต่ายน้อยบนเตียง พยายามฝืนเปลือกตาที่หนักอึ้งหลังจากผ่านพายุอารมณ์มาตลอดทั้งเย็น ฉันดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวให้ลูก จุมพิตที่หน้าผาก แล้วอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้นนานกว่...